|
နာရီလက္တံလည္ပတ္ႏွဳန္းေတြကို ေငးၾကည့္၊ေတြးၾကည့္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြကား မိုးေသာက္ခ်ိန္သန္းလာေပါ့။ ေဆးရံုအတြင္းမွာေတာ့ ဖန္တီးတည္ထြင္ထားတဲ့ လ်ပ္စစ္အလင္းတန္းေတြေၾကာင့္ ေန႔ရယ္၊ညရယ္သတ္မွတ္ႏုိင္ဖို႔ေတာ့ ေသာကေတြေပြ႔ဖက္နမ္းရွိဳက္ေနရသူအတြက္ မလြယ္တာအမွန္ပါ။ နာရီေတြကစကားေျပာလာမွသာ အံ့အားသင့္စရာျဖစ္ ေတာ့တယ္။ ေမာင္ဥာဏ္တို႔ရြာမွာလုိ တနာရီတခါတီးေနတဲ့မီးသတ္ကင္းတဲက အခ်က္ေပးသံမ်ိဳးလဲမရွိေတာ့ ညေတြကအ သက္မဲ့သေရာင္ျဖစ္ေနေရာ့ေပါ့။
နားေနခံုတန္းမွာႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ေနရင္းက ေဆးရံုအ၀င္၀တြင္ အသင့္ပါပါလာေသာလူနာတင္ယဥ္ေပၚက လူနာေတြ ကုိသယ္ေဆာင္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္စိထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကရုဏာသက္လို့၊ သုိ႔မဟုတ္ အျမင္မတဲ့လို႔လားမသိ အိပ္မလားတဲ့ ေမးလာတယ္။ ေမာင္ဥာဏ့္အေဖာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အိပ္ငုိက္ ေနတယ္ဆိုေတာ့ မ်က္စိေတြက်ယ္လာၿပီး ဘယ္နားမွာလဲလို႔ အားတက္သေရာ ျဖစ္လာသည္။ ၀န္ထမ္းကဘဲ သူ႔ကိုေခၚၿပီး သြားလုိက္သည္။ ေမာင္ဥာဏ္ကေတာ့ အိပ္ဖို႔စိတ္ကူးကုိထားမရေတာ့ပါ။ မအိပ္ခ်င္လို႔ကားမဟုတ္၊အိပ္မေပ်ာ္မွာကို ၾကိဳသိ ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုဘယ္ေနရာေခၚလို႔ အိပ္ခိုင္းသလဲဆိုတာ ေမာင္ဥာဏ္လဲမသိေတာ့။ အဆင္ေျပမယ္ ဆိုတာေလာက္သာ ပီတိျဖစ္က်န္ေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြကား တေရြ႔ေရြ႔ခရီးႏွင္ေနတာမို႔ မနက္ ငါးနာရီပင္ထိုးေတာ့မယ္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ မုိးလင္းတာနဲ႔ ကုိးန၀င္းမစႏုိင္ေပမယ့္ ဒီထက္အဆင္ေျပေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားရလိမ့္မယ္။ အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႔ေနရင္း မနက္ေျခာက္နာရီကို လံုးလံုးထိုးလာေရာ့ေပါ့။
ေမာင္ဥာဏ္အနားသို႔ ၀န္ထမ္းတေယာက္ေရာက္လာသည္။ မနက္စာ စားမလားတဲ့၊ဟင့္အင္း မစားေသးဘူးလို႔ဘဲေျဖလိုက္ တယ္။ သူက ဆက္ေမးတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္စားမလဲတဲ့၊ ကိုးနာရီခဲြမွဘဲ စားမယ္လို႔ေျဖလိုက္တယ္။ သူက အံ့ၾသဟန္နဲ႔ တေန႔ ဆြမ္းဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္စားသလဲတဲ႔။ တေန႔တၾကိမ္ဘဲလို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ဘဲျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ငါတို႔ထိုင္းဘုန္းၾကီးေတြက မနက္တၾကိမ္၊ေန႔လည္တၾကိမ္စားတယ္တဲ႔။ လံုဖီး(ဦးဇင္း)က ဓုတင္ေဆာင္လားတဲ့။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ စကားသိပ္မေျပာခ်င္၊ ညစ္ေနခ်ိန္ကမ်ားေနေတာ့ ညာေျပာေျပာလုိက္တယ္။ သူကလဲယံုၾကည္ရတယ္ဗ်၊ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေမာင္ဥာဏ့္မွာ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ သကၤန္းက ညိဳညစ္ညစ္ေရာင္ဆိုေတာ့ေလ။ သူတုိ႔ထိုင္းမွာက ဒီအေရာင္၀တ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတြက ဓုတင္ ေဆာင္သူမ်ားတယ္လုိ႔ သိထားျခင္းေၾကာင့္ေပါ့။ ခပ္ဖံုခပ္ဖံု(ဟုတ္ကဲ့ဟုတ္ကဲ့)နဲ႔သာတုန္႔ျပန္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ျပံဳးလုိ႔သာက်န္ခဲ့တယ္။ ျမန္ျမန္ထြက္သြားေလ ေကာင္းေလေပါ့။ ေလရွည္ေနလြန္းလုိ႔ပါ။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ ဦးေကာအခန္းသို႔ တစ္ေခါက္ျပန္၀င္လိုက္သည္။ အေရးေပၚအခန္းတြင္းမွာဘဲ ရွိေန သည္။ ေဆးပုိက္ေတြကေတာ့ ညဥ့္နက္ပုိင္းထက္ပိုလာတာေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ေရာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔ စကား မေျပာသာဘဲလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနာက္တေခါက္ျပန္၀င္လုိက္တယ္။ ဦးေကာကို မေတြ႔ရ ေတာ့ပါ။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ေကာင္တာက ဆရာမေလးကိုေမးလုိက္တယ္။ ေအာ္ အေပၚ အစၥေရးခန္း(ခဲြစိပ္ခန္း)ကိုပုိ႔ထားရ တယ္။ ဆီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေ၀ဒနာရွင္ေတြ ထားတဲ့ေနရာမွာထားမယ္ေပါ့။ ငါးထပ္ေျမာက္မွာလို႔ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ေဘးနားက ဆရာ၀န္တေယာက္လဲ၀င္ေျပာတယ္။ ဦးေကာ ပုဇြန္ဟင္းစားႏိုင္မလားတဲ့။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ နားလည္သလုိေျဖလိုက္ တယ္ေလ။ စားစားတယ္။မဟုတ္ဖူးလံုဖီး(ဦးဇင္း) ပင္လယ္စာေျပာတာပါ။ စားႏုိင္ရင္ေတာ့ေကာင္းမယ္ေပါ့။ အခုစားနုိင္မလားေမးတာေပါ့။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ထိုင္းစကားေကာင္းေကာင္းမတတ္ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဦးေကာသာ ၾကားရင္ေတာ့ ဘာသာျပန္ကိုေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားမယ္။
ေမာင္ဥာဏ္တေယာက္ ေကာင္တာကဆရာ၀န္မေလးနဲ႔ စကားေတြေျပာေနၾကရင္း ဘန္ေကာက္ကုိသတိရလုိက္တယ္။ ေဆးရံုကေတာ့ မဟာလပ္ဆိုတာေသခ်ာၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေနရာဘယ္လိုဆိုတာ လိပ္စာအတိက်မသိရေသး။ ညကလဲ ဟုိဘက္ေဆးရံုကေနအေၾကာင္းၾကားရတာကလဲ ေလာေလာနဲ႔ဆုိေတာ့ မေက်နပ္ႏိုင္ေသး။ စကားေျပာေနရင္း ဆရာမေလးထံက address ဆုိတဲ့အဂၤလိပ္စကားသံေလး ပါလာတာသိလိုက္တယ္။ အုိေကၿပီ၊ေမာင္ဥာဏ္ခြင္ထဲ၀င္လာၿပီ။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ သူ႔စကားအဆံုးမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ လိပ္စာေတြေမးေတာ့တယ္။ သူကလဲ ဦးေကာ အေျခေနသိေနပံုရတယ္၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြွေရြွကို အကုန္ေျပာျပပါတယ္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ မေက်နပ္ႏုိင္ေသး။ အနားရွိတဲ့စာရြက္ကိုထိုးျပၿပီး ေရးေပးဖို႔ပါ အကူညီေတာင္းလိုက္တယ္။ လိပ္စာေရးေနခ်ိန္ ဆရာမေလးအနားက ဖုန္း၀င္လာသည္။ ဟာ ေမာင္ဥာဏ္လဲ တဆက္တည္းဘဲ ဖုန္းပါေရးေပးခိုင္းလုိက္တယ္။ ဆရာမေလးက ဖုန္းကေတာ့ အေရးေပၚဖုန္းတဲ့။ ခဏခဏေတာ့မေခၚနဲ႔တဲ့ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ခရပ္ဖံု(ဟုတ္ကဲ့)လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ေက်နပ္စြာနဲ႔အျပင္ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
အျပင္ထိုင္ခံုတန္းမွာထိုင္္ရင္း အကၤ်ီအိပ္ကပ္ထဲႏွဳိက္ၾကည့္တယ္။ ဟန္းဆတ္မရွိေတာ့ ေၾကြစိလုိလာၿပီေလ။ တဘတ္စိေလး တစိသာေတြ႔တယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားေနမိတယ္။ ညက ငါ႔ေၾကြစိေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ ဖုန္းလဲ မဆက္ရေသးပါဘူးေပါ့။ သိပ္မယံုတာနဲ႔ အိပ္ကပ္ထပ္ႏွဳိက္ၾကည့္တယ္။ ကံဆုိးမသြားရာ မိုးလုိက္လို႔ရြာ ဆိုသလုိဘဲ လက္စသတ္ေတာ့ အကၤ်ီအိပ္က ကားေမွာက္စဥ္က ေပါက္ျပဲသြားတာ ခုမွဘဲသိေတာ့တယ္ဗ်ာ။ လက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေပါက္ထြက္ေနတယ္။ ေၾကြစိေလးေတြက ထိုင္လိုက္ထလိုက္နဲ႔ေနခ်ိန္ က်တာျမင္သူကေတာ့ အလွဴေပးတယ္မ်ားထင္မလားမသိ၊တစိသာက်န္ေန ေတာ့တယ္ေလ။ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လြင့္စင္သြားတဲ့ ဆုိနီဖုန္းေလးသာ လြမ္းေနမိေတာ့တယ္။ ကိုယ္စီဖုန္းတစ္လံုးစီပါ ေနပါလ်က္ တလံုးမွလက္ထဲမေနရစ္ခဲ့တာေတာ့ ဆုိးလြန္းပါတယ္ေလ။
ထိုင္လက္စခံုေဘးက ေရပူစက္ေလးတြင္ ေရေႏြးပူေလးတခြက္ထေသာက္လုိက္မိတယ္။ အေမာေလးေတြေတာ့ သက္သာ သလုိရွိသြားတယ္။ လူးလားေခါက္တုန္႔သြားေနရင္း ေျပာေနသူဖုန္းပုိင္ရွင္ေတြကိုလဲ ေငးရင္းေပါ့။ ေပြလိမ္ကုိရွဳပ္ေနတာေပါ့။ နာရီကလဲ ၇ နာရီခဲြလုနီးပါး။ ဘန္ေကာက္က ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးသားေတြလဲ ႏုိးထေရာ့ေပါ့။ ဖုန္းဆက္လုိ႔အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ သိပ္မေအာင့္အီးနုိင္ေတာ့ပါ။ အေပါက္ဝက ေဆးရံုအကၤ်ီ၀တ္ဆင္ထားတဲ့လူငယ္တေယာက္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ ရေတာ့သည္။ ေငြတစ္ရာတန္ေလးျပၿပီး ဘန္ေကာက္ကို အေၾကာင္းၾကားရန္ ဖုန္းေျပာခြင့္ေပးေစလိုေၾကာင္း စကားစလုိက္ ပါေတာ့တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ သူ႔ဖုန္းကုိေတာ့မေပးပါ။ အိပ္ကပ္တြင္း ဆယ္ဘတ္စိကုိထုတ္ၿပီး TOTဖုန္းရွိရာသို႔ သြားပါေတာ့သည္။ ေမာင္ဥာဏ္ကိုလဲ တစ္ခါတည္းေခၚၿပီး ေျပာလိုတဲ့နံပါတ္ကို ေမးေခၚ ေခၚလုိက္ပါေတာ့တယ္။
ဘန္ေကာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဖုန္း၀င္သြားတာနဲ႔ ဆရာ၀န္မေလးေရးေပးထားတဲ့လိပ္စာကို အရင္ေျပာ။ဆက္သြယ္လုိ႔ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေရးေပၚခန္းက ဖုန္းနံပါတ္ကုိေျပာ။ ဘန္ေကာက္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ေက်ာင္းသားအဖဲြက မိတ္ေဆြေတြကလဲ ညကသိလုိက္ၿပီးျဖစ္တဲ့သတင္းေၾကာင့္ ထြက္လာဖို႔စုိင္းျပင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ကားလဲအဆင္သင့္ငွားထားေၾကာင္းသိလိုက္ ရပါေတာ့တယ္။ သြားအိပ္ေနတဲ့အေဖာ္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သလား၊မအိပ္ေပ်ာ္လား ေမာင္ဥာဏ္မသိ။ ေမာင္ဥာဏ္စိတ္မွာေတာ့ အဆက္သြယ္ေကာင္းေကာင္းရလုိက္တဲ့သတင္းေၾကာင့္ အိပ္ရတာထက္ပင္ အားရွိလာၿပီေကာ။ ေဆးရံုအျပင္ဘက္ ပန္းျခံ တည္ေနရာသို႔ ေပ်ာ္ရြင္မွဳေတြဗလ၀နဲ႔ ေလ်ာက္သြားေနၿပီး တရုတ္စကားပန္းပင္ေအာက္က ခံုတန္းေလးမွာ ေပါ့ပါးစြာပင္ ထုိင္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။
ဘန္ေကာက္က အဖဲြ႔ေတြေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ကိုတမ္းတရင္း အိပ္ကပ္တြင္း L M တံဆိပ္စီးကရက္တလိပ္ကို အေဖာ္ျပဳ အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္ကာ
အိုသူကေမြး အိုေသြးပါလာ ဤခႏၶာ အုိမွာမလဲြ အုိေနျမဲ။
နာသူကေမြး နာေသြးပါလာ ဤခႏၶာ နာမွာမလဲြ နာေနျမဲ။
ေသသူကေမြး ေသေသြးပါလာ ဤခႏၶာ ေသမွာမလဲြ ေသေနျမဲလုိ႔-ေဟာခဲ့ဘူးတဲ့ တရားေလးတပုဒ္ကုိ သတိရေနမိလိုက္တယ္။
