|
တေန႔တာခရီးကုိဘယ္နည္းနဲ႔ျဖတ္သန္းရမလဲရယ္ စဥ္းစားေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ဥာဏ္အေဖာ္က သြားမယ္ကြာ ဟုိးေရွ့ပန္းျခံကို လို႔ လက္ထိုးျပသည္။ အျပင္သုိ႔ထြက္ခါနီးဆဲဆဲမွာဘဲ ေဆးရံုထဲေမာင္ဥာဏ္တို႔ အေၾကာင္းျခင္းရာကုိေကာင္းေကာင္းသိေန တဲ့၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က လံုဖီး လို႔ေခၚလိုက္တာနဲ႔ ရပ္လုိက္မိတယ္။
သူ႔စကားေျပာတာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ရဲစခန္းက ကီလို သံုးဆယ္ေလာက္ေ၀းတယ္။ သံုးဘီဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆို သြားရတာမလြယ္ဘူးေပါ့။ သူ႔မွာကားရွိတယ္။လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ေပါ့။
သူ႔စကားေျပာတာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ရဲစခန္းက ကီလို သံုးဆယ္ေလာက္ေ၀းတယ္။ သံုးဘီဆိုင္ကယ္နဲ႔ဆို သြားရတာမလြယ္ဘူးေပါ့။ သူ႔မွာကားရွိတယ္။လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ေပါ့။
ညက ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔လြယ္အိပ္ေတြ၊ပါစ္ပုိ႔စာအုပ္ေတြျပန္ပါမလာတာကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသူပါ။ ညတည္းက မနက္က် ရင္ ပလိပ္လာပုိ႔လိမ့္မယ္လို႔ သူဘဲေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔အခ်ိန္အေတာ္ရင့္သြားေတာ့ ပလိပ္မလာတာကုိ သူသိေနတာေပါ့။ ေမာင္ဥာဏ္တို႔အုပ္စုလဲ လြယ္အိပ္တုိ႔၊ပါစ္ပို႔စာအုပ္တို႔မရရင္ သြားဖုိ႔လာဖို႔ခါးျပတ္ၿပီ ဆိုတာလဲ သူသိေနပံု ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔သူ က်ဴတီၿပီးဆံုးတာနဲ႔ကားနဲ႔စခန္းကုိ ပုိ႔ေပးၿပီး ေဘးေပါက္၀င္ေငြဖန္တဲ့သေဘာပါဘဲ။ ေမာင္ဥာဏ္တို႔ ကလည္း စခန္းကိုသြားၿပီးစံုစမ္းေမးျမန္းခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာ့ညတည္းကရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္အဖဲြ႔ေတြေရာက္ မွဘဲ သြားမယ္လုိ႔ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္ေတာ့ သူ႔ခရီးက ဆႏၵမျပည့္၀သြားပါ။
သူစကားေျပာလုိ႔ၿပိးဆံုးသြားတာနဲ႔ ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔လဲ ဦးတည္ထားတဲ့ပန္းျခံသုိ႔သာ သုတ္ေျခတင္လုိက္ၾကတယ္။ ခရီးက ႏုသေရာင္နဲ႔ၾကမ္းသည္ထက္ၾကမ္းလာၿပီ။ နာရီကလဲ ကုိးခဲြ၊ ဆယ္မတ္တင္းေလာက္ရွိေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သားပန္းျခံတြင္းက ေနေျပာက္ေလးေတြ မထိတရိက်ေနတဲ့ခံုတန္းရွည္ေလးေပၚမွာ ေနရာယူထိုင္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ကပ္တြင္းက စီးကရက္ဘူး ကလည္း တေယာက္တလိပ္ဆိုရံုသာက်န္ေတာ့သည္။ အဖုထစ္ေတြက တန္းစီလုိ႔လာျပန္ပါၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဘန္ေကာက္က လာမည့္သူေတြကို အခ်ိန္လက္ခ်ိဳးလို႔ေရတြက္ရင္း ေသာက္လစ္စစီးကရက္ကိုသာ ေန႔ဆြမ္းအျဖစ္ အရင္းတည္ေနၾကမိတယ္။
အဲဒိေန႔ကလဲ နေခါင္ရတ္စီမာၿမိဳ့အတြက္ေတာ့ အပန္းေျဖတဲ့ေန႔မ်ိဳးလားမသိ၊ ေဆးရံုပန္းျခံတြင္းမွာ ေျခခ်င္းကိုလိမ္ေနေရာ့ တာပါဘဲ။ ဖိနပ္မပါ၊သကၤန္းမရွိလို႔ထိုင္ရာကမထဘဲ ေမွးေနပါတယ္ဆုိမွ လူေတြက ပတ္တီးေတြနဲ႔မို႔လားေတာ့မသိ။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေလာင္ေနသလားပင္ ထင္ရတယ္ဗ်ာ။ ဒီၿမိဳ႔သားေတြ အလုပ္မွလုပ္ ေသးရဲ့လားလို႔ပင္ေတြးေျပာေျပာမိတယ္။ ေနထုိင္ရင္း ဗုိက္ကဇာတိျပလာၿပီ။ ေစာေစာပုိင္းေတာ့ သြားလာေနတဲ့လူေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း အာရံုကိုလဲြႏုိင္ခဲ့ေသးရဲ့။ အခုေတာ့ မရေတာ့ၿပီ။ ပါစက၀မ္းမီးက သိသိသာသာကုိ အစာေဟာင္းေတြကို တုိက္ဖ်က္လုိက္ၿပီထင္ပါရဲ့။ မေန႔တည္းကမစားရေသးတဲ့အစာသစ္အတြက္ ၀ရုန္းသုန္းကားကိုေသာင္းက်န္းလာေတာ့တာ ေပါ့။
ကဲ ကိုယ့္လူေရ။ ဗိုက္ေတာ့ဆာလာၿပီဗ်ာ။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ။ အေဖာ္သူငယ္ခ်င္းကေျပာပါတယ္။ မင္းသြား၀ယ္လုိက္ပါ။
ငါကေတာ့ သကၤန္းမရွိေတာ့အဆင္မေျပဘူး။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ဗုိက္ကေတာ့သိသိသာသာဆာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖိနပ္မပါ ေတာ့ အမ္းတမ္းတမ္းျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေစ်းဆိုင္ထမင္းဆုိင္ေလးေတြက မလွမ္းမကမ္းမွာေသခ်ာေပါက္ရွိေနမယ္ဆိုတာ ေတာ့ ဖိုးဥာဏ္သိေနတယ္။ ပတ္တီးစေတြကို ဖိနပ္လုပ္ထားတဲ့ဟန္နဲ႔ သြားလုိ႔မကိုက္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး စိတ္ေလ်ာ့လုိက္ရျပန္တယ္ေလ။ ေရွ့တုိးရမလုိ ေနာက္ဆုတ္ရမလုိနဲ႔ အိပ္ထဲဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ စီးကရက္ဘူးကပင္ အခြန္ဘဲ က်န္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ သူသြားရမလုိလုိ၊ကိုယ္သြားရမလိုလိုနဲ႔ နာရီ၀က္ခန္႔ၾကာလာသည္ထိ အေျဖထြက္လာခဲ့။
ေမာင္ဥာဏ္လဲ ကဲကိုယ့္လူေရ။ မနက္ကေဆးရံုတြင္းကလူေတြက ဆြမ္းဘယ္အခ်ိန္စားမလဲ လာလာေမးတယ္ဗ်။ ဒီအခ်ိန္ ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာလုိက္ရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေလာက္ၿပီ၊ ဦးေကာဆီခန၀င္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သြားလုိက္ၾကရေအာင္။ ေတာ္ ၾကာ ၁၂ နာရီေက်ာ္သြားလို႔ရြာပ်က္ေနဦးမယ္ဆုိၿပီး ေနာက္တေခါက္ေဆးရံုဘက္သို႔ ေျခဦးလွည့္လုိက္ၾကသည္။ ေနကလဲပူ လာၿပီဆိုေတာ့ ေဆးရံုနဲ႔ပန္းျခံကူးရတာနဲ႔ကို ေျခဖ၀ါးေတြက နီတက္လာၿပီ။ မရွက္တမ္းေျပာရရင္ ဟုိဘက္ထမင္းရႏုိး၊ဒီဘက္ထမင္းရႏုိးနဲ႔ ေမ်ာ္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းပါဘဲ။ မနီးမေ၀းမွာရွိတဲ့ အနားယူအပန္းေျဖေနၾကသူ မိသား စုတသုိက္ကေတာ့ ေမာင္ဥာဏ္တို႔ျဖစ္ရပ္ကိုသိဟန္လံုး၀မတူ။ကိုယ့္ပါလာတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြကုိ ကိုယ္စီဖြင့္စားေနၾကေပါ့။
ေဆးရံုကားရပ္တဲ့ဆင္၀င္တံခါးအေပါက္ေရာက္တာနဲ႔ အေျခေနေတြက အားလံုးေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ ေမာင္ဥာဏ္မွာ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ေလ်ာက္လာခဲ့တာလံုး၀ကို ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားေရာ့ၿပီေလ။ ညက်ဴတီ၀န္ထမ္းအားလံုးတေယာက္မွ်မရွိ ေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာစိမ္းနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြသာ ေတြ႔ေနရေတာ့သည္။ ဆြမ္းကပ္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔၊ ဗမာဘုန္းၾကီးဆိုတာပင္ မသိၾကေတာ့။ အျဖစ္ကဆုိးတြင္းနက္သည္ထက္နက္လာခဲ့တယ္။ လက္ထဲမွာေငြပါလ်က္နဲ႔ ငတ္ကိန္းဆိုက္တာေတာ့ အေတာ္ကိုဆိုးလြန္းပါ တယ္လို႔ ကိုယ့္ကုိသံုးသပ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ကဲ ဆရာေတာ္မထူးေတာ့ဘူး၊ဦးေကာကိုထားတဲ့ ငါးထပ္ကို သြားၾကည့္ရေအာင္္။ ဦးေကာကေတာ့ စားဖုိ႔အဆင္ေျပမွာပါ။အတြင္းလူနာဆုိေတာ့ အခ်ိန္က်ရင္ အိုေကၿပီးသားေပါ့။
ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဓါတ္ေလွခါးေရွ့မွာ ငါးထပ္ေျမာက္ခလုတ္ေလးႏွိပ္ၿပီး တက္ဖို႔ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ ေန႔လည္ စာအတြက္ေတာ့ စာရင္းေဖ်ာက္လက္စနဲ႔ေခါက္ထားလိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ခနေလးေစာင့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဓါတ္ေလွခါးပြင့္လာ ပါေတာ့တယ္။ အတြင္းသို႔၀င္မယ္အျပဳ၊လူနာသယ္၀န္ထမ္းေလးက လွည္းတြန္းၿပီးအရင္ထြက္လာတာနဲ႔ တိန္းေပးလိုက္ တယ္။ လူနာကိုမဝ့ံမရဲငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာ ဦးေကာဘဲ။ ေမာင္ဥာဏ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အံ့အားသင့္ရင္း ဆက္သြားစရာ မလိုေတာ့ဘဲ ေငးေနလိုက္ရသည္။ လူနာလွည္းေလး ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ဒုိ႔လိုက္သြားမယ္ေလ။ ဦးေကာကုိ ဘယ္ေျပာင္းတာပါလိမ့္လို႔အသိ၀င္လာသည္။ ေဆးရံုကား အခန္းေတြကို အေကြ႔ေကာက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔တည္ေဆာက္ထား တာဆုိေတာ့ နံရံျခားသြားၿပီးေနာက္ပုိင္း ဘယ္အခန္း၀င္လုိ႔၊ဘယ္ကိုတြန္းသြားမွန္းကို မမီွလိုက္ေတာ့ပါ။
ေမာင္ဥာဏ္တို႔လဲ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ရင္း၊ေတြ႔သူတုိင္းေမးရင္းရွာမေတြ႔ေတာ့ ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့စံုေထာက္လုပ္ရင္ ဒီထက္ပုိငတ္ကိန္းဆိုက္လိမ့္မယ္လုိ႔သာ အေတြးသတ္လိုက္ရေတာ့တယ္။
