|
ေမာင္ဥာဏ္တုိ့သံုးေယာက္ လမ္းမွာေစ်း၀ယ္ေနသူျမင္တုိင္း ဘန္ေကာက္လား ေမးေမးၿပီးရပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေနာင္ခိုင္ ဘန္ေကာက္ အဲယားဘစ္စကားၾကီး ခရီးႏွင္လာတာကား ေလးဆယ့္ငါးမီးနစ္ခန့္ပင္ရွိလာေခ်ၿပီ။
ရြာမွာရွိတဲ့ကားဂိတ္၊ၿမိဳ့တိုင္းမွာရွိတဲ့ကားဂိတ္၊လမ္းမွာလူစုစုေတြ့တိုင္းရပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘစ္စကားၾကီးဆိုေတာ့ အဖုထစ္ေတြက စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ကို မ်ားလြန္းေနပါၿပီ။ စိတ္ညစ္ေသာ္လည္း ဘန္ေကာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေကာင္းေရာက္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ကစိတ္ညစ္မွဳေတြကို၀ါးမ်ိဳသြားလို့ တခ်က္တခ်က္ငိုက္လာတဲ့ ေမာဟေတြက ၀င္လာၿပီေပါ့။ ကားၾကီးကုိစီးနင္းလာတဲ့အခ်ိန္ကလဲ အေတာ္ပင္ၾကာလာၿပီမို့ျမင္ေနရတဲ့ ေနမင္းၾကီးပင္ တိမ္ျမဳပ္သေရာင္ေရာင္ရွိလာၿပီေလ။ ေမာင္ဥာဏ္ထံသုိ့ ေခၚေနက်ဖုန္းတစ္လံုးရွိပါသည္။ ေမာင္ဥာဏ္လည္း သူ့ကုိသတိရစိတ္ေတြမ်ားေနလို့ ဆုိနီဖုန္းေလးကုိထုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္မိတယ္။ တဖက္က ဖုန္းကုိင္သူမွာလဲ လမ္းခရီးအေၾကာင္းေမးရင္း အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ပံုမွန္အလုပ္၀င္ေန သည့္အသံေတြၾကားေနရပါတယ္။ ဒီလုိနဲ့ ေမာင္ဥာဏ္တေယာက္စကားေျပာလာလုိက္တာ မီးနစ္အနည္းငယ္ပင္ၾကာလာေတာ့ၿပီ။ ဖုန္းေျပာရတာလဲ အီလာတဲ့သေဘာေပါ့။ လမ္းခရီးကလဲ ပင္ပန္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေမာဟစိတ္ေတြက ပုိအားေကာင္းလာ ေတာ့တယ္။ ဖုန္းခ်လိုက္ဦးမယ္။ အိပ္ခ်င္လာလုိ့ေျပာၿပီး ဆက္လက္စဖုန္းကုိျဖတ္ေတာက္လုိက္ပါသည္။ ဖုန္းကေလးကုိေဘးအိပ္ထဲျပန္သိမ္းၿပီး ေမာင္ဥာဏ့္အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္။ သူတုိ့လည္း ခရီးဒဏ္ကရွည္လာသည္နဲ့အမွ် အေတာ္ကုိပင္ပန္းေနဟန္ေတြ့ရပါတယ္။ ငိုက္လုိက္ႏုိးလုိက္ အေနထားကုိျမင္ေနရတယ္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲစကားလွမ္းမေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပါအိပ္ခ်င္လာၿပီဆုိေတာ့ မ်က္စိကိုစံုမွိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ခနေလးငိုက္သြားၿပီးခ်ိန္မွာပင္ ဘစ္စကားၾကီးက ထံုးစံအတိုင္း ကားဂိတ္ တခုအတြင္းသုိ့၀င္ရပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ေမာင္ဥာဏ္ မ်က္စိဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ေမွးေနလုိက္သည္။ ကားေပၚသုိ့ သူငါအတင္းတက္လာၿပီး ေစ်းေအာ္ေရာင္းသံေတြကုိ ၾကားလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆက္လက္မွိန္းေနလို ့မရေတာ့ပါ။ ေမာင္ဥာဏ္အေဖာ္ေတြဘက္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့သူတုိ ့တေယာက္မွ ကားေပၚမွာ မေတြ့ရေတာ့ပင္။ ဟုတ္တယ္။ သူတုိ့တကုိယ္ေရက်န္းမာေရးအတြက္ ေအာက္သို့ဆင္းသြားၾကသည္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ေန့လည္စာေကာင္းေကာင္းမစားလာျခင္းေၾကာင့္ တက္လာတဲ့ေစ်းသယ္ေတြဘက္ စိတ္ကပုိၿပီးအာရံုစုိက္လုိက္ေတာ့သည္။ အိပ္ထဲကေၾကြစိျပားေလးေတြထုတ္လိုက္ေတာ့ အေဖာ္တေယာက္
ကတက္လာပါသည္။ သူလည္းဗိုက္ဆာေနေၾကာင္း၊အိပ္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ေဆာ္လုိက္မယ္ေျပာသျဖင့္ အတူတူပင္အဖြားအုိတေယာက္ဆီက ေကာက္ညွင္းလံုးေလးေတြ ၀ယ္လုိက္၊စားလုိက္ၾကပါေတာ့တယ္။ စားၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေအာက္သို့ခဏဆင္းၿပီး စီးကရက္ဖြာလိုက္ၾကေသး။ ေဆးလိပ္ေလးေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေတာ့ကားစတင္ျပန္ထြက္ပါေတာ့တယ္။ အေဖာ္ေတြနဲ့စကားေျပာရင္း၊ဗုိက္ဆာေနေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ မွဳန့္ေတြရွိေနေၾကာင္းေျပာရင္း စီးနင္းလုိက္လာၾကတယ္။ ကားရပ္ခ်ိန္အနားယူလုိက္ေတာ့ ငုိက္ေနတဲ့ စိတ္ေတြလဲ အေတာ္ေပါ့သြားတယ္။ နာရိ၀က္ေလာက္ၾကာမွပင္ သံုးေယာက္ျပန္ငိုက္ျမည္းရင္း အိပ္ၾကၿပီေပါ့။ သံုးေယာက္သားအိပ္ရင္းလုိက္လာလုိက္တာ အခ်ိန္ဘယ္ေရြ့ဘယ္မွ်ၾကာသြားသည္ကုိ သတိမထားမိေတာ့ပါ။ အဖုအထစ္ေလးေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ကိုရွားေနခ်ိန္ေပါ့။ ညေနကေမာင္ဥာဏ္ဖုန္းခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ တဖက္က ည ၁၁ နာရီအလုပ္သိမ္းမွ ျပန္ေခၚလုိက္မယ္ဆုိတဲ့စကားတခြန္းသာ ေမာင္ဥာဏ္အတြက္အေၾကြး ရွိေနသည္။ က်န္တာေတြအားလံုးစိတ္ေပါ့ပါး ကိုယ္ေပါ့ပါးဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ေမာင္ဥာဏ္တုိ့သံုးေယာက္ ခံုေလးခံုတြင္မိမိရရ အိပ္ေပ်ာ္ေနခိုက္မွာဘဲ အမွတ္မထင္ကားရပ္သြား တယ္။ လန့္ႏုိးခ်ိန္ တခါးေပါက္ဖက္လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္ေ၀ွးၾကီးထမ္းလုိ ့ယုိးဒယားပံုစံအတုိင္း ထိုင္းဘုန္းၾကိးတပါးတက္လာတာကို ေတြ့လုိက္ရတယ္။ ကားသမားေတြေကာ ခရီးသည္ေတြေကာ ေမာင္ဥာဏ္တေယာက္တည္း ခံုႏွစ္ခံုထိုင္ေနတာကုိသိေနေတာ့ ေမာင္ဥာဏ္ေဘးသုိ့အတင္း ထိုးထည့္ၾက တယ္။ခံုတခံုအလြတ္ျဖစ္ေနတာ အားလံုးသိေနၾကတယ္ေလ။ ေမာင္ဥာဏ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ထင္တဲ့ အတိုင္းထုိင္းဘုန္းၾကီးကလဲ လာမထိုင္ပါ။ ေနာက္ကုိသာအတင္းအားသန္ေနပံုရသည္။ ေမာင္ဥာဏ္လည္း စိတ္ထဲကေတာ့တြက္လုိက္သည္။ မလာရင္ပုိေကာင္းေပါ့။ ေနရာက်ယ္က်ယ္ပင္ အိပ္ရေသး။ ဒုိ့က ကားလက္ မွတ္ယူခ်ိန္ကပင္ ေရွ့ဆံုးခံုတန္းကမရရင္ မလုိက္ဘူးလုိ့ေျပာၿပီး လက္မွတ္၀ယ္လာခဲ့တာကိုပင္ အမွတ္ရလိုက္ ေသးတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ဥာဏ္တုိ့ကားလက္မွတ္ယူစဥ္က ေရွ့ဆံုးကမရရင္ မလုိက္ဘူးေျပာၿပီး ကားသမားနဲ ့အေျခတင္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ မသိသာတဲ့အဖုထစ္ေလးေတြေပါ့။ ေရွ့ကခံုရလာေတာ့ ေမာင္ဥာဏ္တုိ ့သံုးေရာက္စိတ္တိုင္းက်မုိ့ ပီတိပင္ျဖစ္ခဲ့ၾကရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ထုိင္းဘုန္းၾကီးလည္း ကားခံုေနာက္တန္းသို့ၾကြသြားတာနဲ့ ေလးခံုသံုးေယာက္ကေတာ့ဟန္မပ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ဥာဏ္ တုိ့လည္း အိပ္လက္စအတိုင္းကားျပန္ထြက္ခ်ိန္မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္တခ်က္စီၾကည့္ၿပံဳးၿပီး ဆက္လက္အိပ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ဘစ္စကားၾကီးမွာလဲ ခရီးႏွင္ဟန္ခ်က္မပ်က္ပင္။ ကားသမားနဲ့စပါယ္ ယာ စကားအေျခတင္ေျပာရင္းေငြေတြတေယာက္တေယာက္ခဲြေ၀ေနတာေတာ့ သတိထားလုိက္မိတယ္။ သိပ္ေတာ့အေ၀တည့္ဟန္မတူေပ။ ေမာင္ဥာဏ္တုိ ့စိတ္မ၀င္စားပါ။ သူတို့ခ်င္းျဖစ္တာဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားလုိ့လဲ ထူူးမည္မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေနၾကတာကုိျမင္ရေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ မွာ ကားအတြက္စုိးရိမ္စိတ္၊ေၾကာက္စိတ္ေတာ့၀င္လုိက္မိေသး။ ခရီးကား ဆက္လက္ေရြ့လ်ားေနဆဲ။ ဘယ္အ ခ်ိန္ေရာက္လုိ ့ဘယ္ကုိသြားေနမွန္းပင္ ေရွ့ေနာက္မကဲြေတာ့။ ဘန္ေကာက္ဆိုတဲ့ဦးတည္ခ်က္သာ စိတ္မွာ အျမဲရွိေနယံုကလဲြလုိ ့။ အိပ္လုိက္ေတာ့သည္သာ။
ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ဥာဏ္ အိပ္တြင္းက ဟန္းဆက္ဖုန္းေလး မည္လာသည္။ ညေနကေျပာထားသည့္အတုိင္း သူအလုပ္ဆင္းလုိ ့ေခၚလာျခင္းဆိုတာ ေမာင္ဥာဏ္အတိက်သိလုိက္သည္။ ၁၁ နာရီေလာက္ဆုိတာလည္း ျငင္းဖြယ္မလုိပါ။ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္ဖုန္း၀င္လာလုိ ့ႏုိးသြားေတာ့ ေကာင္းေသာ အဖုထစ္ေလးလား၊မေကာင္းေသာအဖုထစ္ေလးလား ေ၀ခဲြမတတ္ပါ။ ဖုန္းကုိထုတ္ကုိင္ၿပီး စကား ေျပာလုိက္ သည္။ စကားေျပာရင္း ငါးမီးနစ္မရွိတရွိအခ်ိန္ေတာ့ တဖက္ကစကားေျပာေနသူက ငိုက္ေနတာလား အိပ္ေန တာလား ေမးရင္း ခဏကိုင္ထား ေမာင္ဥာဏ္သူငယ္ခ်င္းကုိဖုန္းခ်ိတ္ေပးမယ္လုိ ့ ေျပာလာသည္။ ေကာင္းတာေပါ့လုိ ့ေျပာၿပီး ဖုန္းကုိကိုင္ေစာင့္ရင္း ေမွးေနလိုက္သည္။ တဖက္လူဖုန္းခ်ိတ္ေနတဲ့အသံေလးကို လည္းၾကားေနရတယ္။ ဆုိင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ဗ်ာ လက္ထဲကနားေထာင္ေနတဲ့တယ္လီဖုန္းေလး ေျဗာင္းဆိုတဲ့ အသံေနာက္သို့ပါသြားတယ္။ ေမာင္ဥာဏ္လဲ ဖုန္းေလးလြတ္သြားတာနဲ့ မ်က္စ္ိဖြင့္ၿပီး ရမ္းမိရမ္းရာ ကုိင္လုိက္ ခ်ိန္ဘဲ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္လို ့ဘာကုိလန့္သြားမွန္းကိုမသိေတာ့ပါ။ ဖုန္းေလးလြတ္သြားတဲ့ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ အဖုထစ္ေလးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိလုိက္ေတာ့ပါ။ အိပ္ဘဲ ဆက္ေပ်ာ္သြားတာလား ေလဟုန္ ဘဲစိးသြားတာလား မသိဆို မသိကိုမသိေတာ့တာပါ။ လြင့္စင္သြားတဲ့မသိစိတ္ေလးကုိ ျပန္လည္ေတြးေတာ ျမင္ေရာင္ရင္း ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားရဲ့ သတိသံေ၀ဂ ကဗ်ာေလးကုိ အမွတ္ရလုိက္မိတယ္။
ခႏၶာ၀န္ထုပ္ လြန္ရွဳပ္ပါသည္၊
ခႏၶာ၀န္ထမ္း ပင္ပန္းလွၿပီ၊
ခႏၶာရက ဆင္းရဲရသည္၊
ခႏၶာခ်(စြန္ ့) ဒါမွခ်မ္းသာမည္။
မုိးေလ၀သ ညီမွ်ပါေစ၊
ဆန္ေရစပါး ေပါမ်ားပါေစ၊
တုိင္းျပည္သာေၾကာင္း မင္းေကာင္းအုပ္ေစ၊
ျပည္သူမ်ား တရားေစာင့္ပါေစ-ဟု ေမာင္ဥာဏ္ ကေလးၿမိဳ ့မွာ ေရာက္ေနခိုက္ ဒီပကၤရာေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ သတိပြားပံုေလးကို အဖုထစ္ေလးမ်ားၾကားက တရားကိုယ္အျဖစ္မွတ္တမ္း တင္လုိက္ပါတယ္။
